Toen zat ik in de wachtkamer van het ziekenhuis, als patiënt
Patiënt zijn is niet leuk. Jij bent de patiënt, de ander is de arts. Jij bent afhankelijk van die arts. En dan zit je daar weer in de wachtkamer, wachtend op de controle. Wachtend tot jij aan de beurt bent bij de arts.
Vorige week werd het me heel duidelijk dat ik patiënt ben
Want vorige week was mijn jaarlijkse controle in het ziekenhuis. Na het regelen van de afspraak, het verzamelen van de dingen die ik nodig had bij het onderzoek, had ik de middag vrijgepland en was op tijd naar het ziekenhuis gegaan. Ik meldde me bij de balie, werd naar de goede kant van de wachtruimte verwezen en moest toen nog 20 minuten wachten. Er liggen tijdschriften om de tijd te doden en ook de gratis WIFI geeft mogelijkheden om in de tussentijd nog wat te werken. Maar wat me opviel, ik voelde me ineens patiënt. Niet meer een normaal mens met een afspraak in het ziekenhuis, maar patiënt, gelabeld, slachtoffer.
Ik weet niet of ik het gevoel goed kan beschrijven, maar ik voelde me machteloos worden. Een tijdstip in de drukke planning van de arts. Het onderwerp van het protocol dat gevolgd moet worden. Een code in de facturering van het ziekenhuis aan de zorgverzekeraar. Ik voelde me niet meer gezien, als mens. Ik voelde me patiënt.
Het nadeel van patiënt zijn
Een patiënt stelt zich over het algemeen afhankelijk en afwachtend op. De route zal wel uitgestippeld zijn door de arts. Hij (in mijn geval veel vaker: zij) heeft er voor gestudeerd en veel meer kennis, laten we dat even afwachten. Het initiatief en de strijdbaarheid verdwijnt.
Strijdbaarheid stimuleren
De strijdbaarheid en mondigheid wordt wel gestimuleerd. Op de afspraakbevestiging stond duidelijk dat ik tevoren de vragen aan de arts zou kunnen opschrijven, zodat ik niets vergeet. Ook vanuit patiëntenverenigingen en -koepels wordt hieraan aandacht besteed. Maar ik zou zo graag een stap verder willen: De wens om beter te worden heel duidelijk op de voorgrond.
Nee, ik heb geen diabetes type 2
Ik heb een chronische aandoening die bij sommige mensen verdwijnt als ze een gezond gewicht hebben. Dat heb ik. Bij anderen verdwijnt het als ze gezond gaan eten, voldoende vezels, minder bewerkt voedsel met toevoegingen. Ik kook zonder zakjes en pakjes. Bij anderen verdwijnt het als ze meer gaan bewegen, conditie opbouwen. Daar ben ik nu druk mee bezig, maar ik heb nog niet alle puzzelstukjes die horen bij mijn aandoening. Bij mijn persoonlijke handleiding. Daarom puzzel ik door. Zodat ik op termijn niet meer op controle hoef te komen bij de arts, omdat ik geen klachten meer heb.
Strijdbaar voor jou
De laatste vijf jaar heb ik me verdiept in het verminderen van diabetes type 2. De statistieken zeggen dat 80% van de mensen met diabetes type 2 met leefstijladviezen gezonde bloedsuikerwaarden kunnen krijgen. Daar richt mijn online cursus zich op. Daarnaast volg ik bijscholing om te achterhalen hoe ik de mensen in die laatste 20% zou kunnen helpen. En ook daar liggen mogelijkheden. Ook als je al insuline gebruikt, zijn er mogelijkheden.
Dat gevoel in het ziekenhuis, dat gevoel van patiënt zijn, dat wil ik voorkomen voor alle mensen met diabetes type 2. Word daarom strijdbaar. Vraag bij de volgende controle aan de arts:
- Wat kan ik zelf doen om mijn diabetes 2 te verminderen?
- Wat kan ik zelf doen om van mijn diabetes af te komen?
En als de arts geen tips heeft of als die niet afdoende werken, kom dan bij mij. Ik help jou graag van je diabetes 2 af. Geen patiënt meer, maar mens.
Neem contact op om de mogelijkheden voor een afspraak te bespreken.
Herkenbaar! Maar laatst, toen ik in het ziekenhuis was, zat ik in de behandelkamer te wachten op de dokter en heb ik gewoon zitten lezen (in het boek dat ik meegenomen had) tot ze er was (ik weet dat dat wel eens een tijdje kan duren). Dus zo heb ik de situatie zelf (een beetje) in handen en voel ik mij minder patiënt.
Dank je wel voor jouw reactie Judith.
Het is waar, hoe meer je de situatie kunt laten samenvallen met jouw doelen, hoe beter het aanvoelt. En daarmee zul je dichter bij jezelf blijven en als gevolg daarvan eerder vragen stellen die te maken hebben met het zelf regie nemen bij de aandoening. Dat is een mooie tip.
Herkenbaar gevoel, alleen krijg ik dat gevoel niet tijdens het wachten maar als ik al binnen bij de arts ben, spontaan… heel erg eigenlijk want dan word ik overdonderd. Maar ik weet wat ik wel en niet wil al is het dan achteraf. Helaas voor mij, staat mijn (nieuwe) huisarts niet achter mijn keuze/beslissing en kon ik op zoek naar een andere huisarts. Ben terug naar mijn vorige huisarts gegaan, ook al is dat véél verder weg (gelukkig kan dat hier in België).
Ja, zo’n witte jas achter een imposant bureau kan er voor zorgen dat je in een andere manier van denken terecht komt. Maar als jij je daar van bewust bent, kun je ook zorgen dat het je de volgende keer niet overkomt. Inzicht is al de eerste stap.